[فعل]

obliger

/ɔbliʒe/

فعل بی قاعده فعل گذرا

[گذشته کامل: obligé] [حالت وصفی: obligeant] [فعل کمکی: avoir ]

1 مجبور کردن وادار کردن

1.La pluie nous a obligé à repousser notre mariage.

1. باران ما را مجبور کرد که ازدواجمان را عقب بیندازیم.
2.Le maître l'a obligée à rester après les cours pour apprendre sa leçon.

2. معلم او را وادار کرد که برای یادگرفتن درسش، بعد کلاس بماند.