[فعل]

fluchen

/ˈfluːχn̩/

فعل گذرا و ناگذر

[گذشته: fluchte] [گذشته: fluchte] [گذشته کامل: geflucht] [فعل کمکی: haben ]

1 ناسزا گفتن فحش دادن

1.Er fluchte, als er auf der Autobahn in einen Stau geriet.

1. او ناسزا گفت هنگامی‌که در اتوبان در ترافیکی گرفتار شد.
2.Sie fluchte über ihr Auto.

2. او به ماشینش فحش می‌داد.