[فعل]

zusammenprallen

/tsuːzˈamənprˌalən/

فعل گذرا

[گذشته: prallte zusammen] [گذشته: prallte zusammen] [گذشته کامل: zusammengeprallt] [فعل کمکی: haben ]

1 برخورد کردن تصادف کردن

1.Der Bus ist an der Kreuzung mit einer Straßenbahn zusammengeprallt.

1. اتوبوس در تقاطع به یک قطار شهری برخورد کرد [تصادف کرد].
2.Fast wäre er an der Tür mit ihr zusammengeprallt.

2. نزدیک بود که او دمِ در به آن خانم برخورد کند [به آن خانم بخورد].