[فعل]

vaincre

/vɛ̃kʀ/

فعل بی قاعده فعل گذرا

[گذشته کامل: vaincu] [حالت وصفی: vainquant] [فعل کمکی: avoir ]

1 غلبه کردن فائق آمدن

1.Elle a vaincu sa timidité.

1. او به خجالتی بودنش غلبه کرد.
2.Ma femme m'a aidé à vaincre ma peur des chiens.

2. همسرم به من کمک کرد که به ترسم از سگ‌ها غلبه کنم.