[فعل]

أَحْضَرَ

فعل گذرا

1 آوردن حاضر کردن

1.ظَنُّوا أَنَّ إِبْرَاهِيم هُوَ الفَاعِلُ، فَأَحْضَرُوهُ لِلْمُحَاكَمَةِ.

گمان کردند که ابراهیم تنها کننده کار است، پس او را برای محاکمه آوردند.
2.هَلْ أَحْضَرْتِ كَعْكَةَ العِيد، يَا فَاطِمَة؟

آیا کیک عید را آوردی فاطمه؟