[فعل]

effarer

/efaʁˈe/

فعل گذرا

[گذشته کامل: effaré] [حالت وصفی: effarant] [فعل کمکی: avoir ]

1 به وحشت انداختن به هراس انداختن، مضطرب کردن

مترادف و متضاد effrayer

1.Seule, elle ne fût point sortie; le bruit de la rue l'effarait.

1. او تنها بیرون نرفت زیرا صدای خیابان او را به وحشت می‌انداخت.