[فعل]

convoiter

/kɔ̃vwate/

فعل گذرا

[گذشته کامل: convoité] [حالت وصفی: convoitant] [فعل کمکی: avoir ]

1 آرزوی (چیزی را) داشتن حسرت (چیزی را) خوردن

1.Elle a enfin obtenu le poste qu'elle convoitait.

1. او در نهایت به مقامی که آرزویش را داشت دست یافت.
2.Les gens ont raison de convoiter son travail.

2. مردم حق دارند حسرت شغل او را می‌خورند.